Radzenie sobie z hiperglikemią na pompie

Powody hiperglikemii u diabetyk na pompie mogą być różne i nie zawsze jest to tylko nie podanie bolusa do posiłku, zjedzenie większej ilości węglowodanów niż zakładana czy też infekcja. Mogą to być również:

• niedrożne/wyrwane wkłucie
• zagięcie kaniuli
• niewypełnienie drenu insuliną
• niedokręcenie zawleczki łączącej wkłucie z drenem
• przeterminowana bądź niewłaściwie przechowywana insulina
• uszkodzenie pompy

Do powyższej listy dorzuciłabym też niepodanie bolusa przedłużonego na białka i tłuszcze. 

Jak postępować przy hiperglikemii na pompie?

W pierwszej kolejności należy wymienić zestaw infuzyjny, ponieważ jego niedrożność jest najczęstszą przyczyną dekompensacji cukrzycy u osób leczonych pompą insulinową.

W przypadku poziomu glukozy we krwi powyżej 250 mg/dl podajemy korektę pompą według kalkulatora bolusa. Oprócz tego ustawiamy tymczasową dawkę podstawową na 200% na około 1,5-2 godzin. Wypijamy około 2 litry wody (może być z cytryną) i za 2 godziny ponownie mierzymy poziom glukozy we krwi.

Najczęstszym błędem jest mierzenie cukru wcześniej i podawanie kolejnej korekty mimo posiadania w ciele aktywnej insuliny - najczęściej kończy się to nakładaniem się na siebie bolusów korekcyjnych, czego wynikiem jest hipoglikemia tak intensywna, że może doprowadzić do mdłości i wymiotów (sama przez to przechodziłam!).

Jeśli po dwóch godzinach w dalszym ciągu nasz poziom glukozy we krwi utrzymuje się na poziomie powyżej 250 mg/dl należy podać odpowiednio wyliczoną korektę tym razem penem, znów pijemy wodę i mierzymy cukier po 2 godzinach.

Jeśli korekty nie dają efektu i cukier nie spada, a stan się pogarsza (wymioty, gorączka) należy udać się jak najszybciej do szpitala. 

Sama ostatnio przeżyłam przygodę z niespadającym cukrem w dniu wizyty u diabetologa. Rano wymieniłam zbiornik z insuliną i dren, zjadłam śniadanie. Po 2 godzinach miałam ok. 300mg/dl, podałam korektę, zwiększyłam dawkę podstawową. Nic to nie dało i z nerwów (byłam 60 km od domu) podałam kolejną dużą korektę, a cukier poleciał na łeb, na szyję. Cały dzień utrzymywał się na poziomie 200, po powrocie w godzinę zrobiło się 314. Wymieniłam wszystko- wkłucie, dren, insulinę nawet wzięłam z innego opakowania, bo uznałam, że może jest "trafiona". Cukier spadł, wszystko wróciło do normy, a rano okazało się, że wkłucie  było zagięte- nie wiadomo w jaki sposób, skoro wymieniałam je dzień wcześniej i wszystko było jak należy. 

Zdarzyło mi się również (oczywiście przy okazji wizyty u diabetologa) niedokręcenie drenu do wkłucia. Pielęgniarka przed wejściem do gabinetu zawsze sczytuje wyniki z pompy i muszę ją odpiąć. Pech chciał, że nie dokręciłam drenu do wkłucia i po 2 godzinach wracając już do domu pociągiem czułam się tak fatalnie, że myślałam, że odjadę. W domu cukier grubo ponad 300, mdłości, wymioty, szybka korekta penem. Jak doszłam do siebie i chciałam wymienić wkłucie okazało się, że jest ono niedokręcone. Nie było czuć insuliny, bo nie podawałam aż tak kolosalnych dawek, żeby był to bardzo duży wyciek. 

Takie są niestety uroki korzystania z pompy ;-)

Na koniec chciałabym jeszcze dorzucić swoich kilka sugestii, a mianowicie- najlepiej wkłucie wymieniać najpóźniej do obiadu (u mnie jest to 14:30-15:00) . Jeśli wymieniamy je przy kolacji to w przypadku problemów mamy nockę z głowy. Jeśli wymienimy je w miarę wcześnie to szybciej jesteśmy w stanie opanować wszelkie problemy. Przy hiperglikemii również lepiej nie podawać pierwszej korekty penem- jeśli wkłucie jest zagięte/niedrożne to wyjdzie to dużo później i możemy się zakwasić. 

Myślę też, że nie ma co oszczędzać na wkłuciach- jeśli czujemy, że coś jest nie tak, miejsce założenia zestawu nas boli czy piecze to lepiej wymieńmy je od razu.


Przy tworzeniu wpisu korzystałam z książki: A. Gawrecki, D. Zozulińska- Ziółkiewicz, B. Wierusz- Wysocka "Praktyczne wskazówki w leczeniu cukrzycy u osób dorosłych za pomocą osobistej pompy insulinowej"